Wielokrotnie powtarzałam, że lubię jesień. Jesień w każdej postaci -słoneczną, deszczową i nieco mglistą ( nie za bardzo mglistą, bo jeżdżę samochodem do pracy 80 km w obie strony). Lubię tę niesamowitą zmianę kolorów w krajobrazie. Lubię żółcienie, brązy, ciemne zielenie, złote cienie i promienie słońca rozświetlające mrok chłodnego poranka. Lubię rześkie powietrze i dygot rozgrzanego po nocy ciała, gdy lecę na spacer z psami bladym świtem.
Tych jesiennych drobnostek jest wiele i one budują tę moją miłość do jesieni każdego roku bardziej i bardziej... Pamiętam, że jako dziecko, jesień postrzegałam jako porę nijaką, bo padało, wiało i było zimno i z reguły siedziało się w domu. Też macie takie wrażenie z dzieciństwa?

Jesień w stylu slow life w zgodzie z naturą

Z upływem lat jesień nabrała dla mnie wyjątkowego znaczenia, a tegoroczną jesień zamierzam wręcz celebrować. Ten czas pełen cudnych, ciepłych kolorów, ma być okazją do zabawy. Sporządziłam dla siebie i chłopaków z mojej pracowni listę rzeczy do zrobienia. Taka klasyczna lista TO DO. Nie chciałam powielać angielskojęzycznych list, na których obowiązkowo jest picie cydru jabłkowego, pieczenia chleba lub ciasta dyniowego, maratony horrorów i halloweenowe przebieranki, bo wiem, że nie zrobiłabym tych rzeczy...Dlaczego? Bo to nie moja bajka...
Stworzyłam na własny użytek listę w stylu Slow life w zgodzie z naturą. Oto ona poniżej. Może ktoś poczuje się zainspirowany i zrobi którąś z zaproponowanych czynności... To nie jest żaden challenge, tylko luźne pomysły i propozycje. A jeśli szukacie więcej jesiennych pomysłów, szczególnie do robienia z dziećmi, to odsyłam do mojego wcześniejszego wpisu- Jesienne inspiracje :)

Jesienne dekoracje w wersji XXL

A nad jesiennymi dekoracjami pracuję już od chyba dwóch tygodni. Najpierw była krótka, lecz bardzo intensywna" burza mózgów", jak przyozdobić wejście do WTZ-u, w którym pracuję. Pomysły nabierały rumieńców i z niepozornych drobiazgów nagle zrodził się nam pomysł z wielką wiewiórą, muchomorami, dyniami, liśćmi, kasztanami i żołędziami. Wszystkie atrybuty jesieni w jednym miejscu i w rozmiarze XXL... Od ręki narysowałam na grubej sklejce wiewiórę -to nie jest ani wiewiórka, ani wiewióreczka -tylko wielka, wypasiona wiewióra. W pracowni majsterkowiczów chłopaki wycięli i oszlifowali tę rudą piękność. A ja malowałam ją akrylami i malowałam.- końca nie było widać.. Potem całość bardzo dokładnie zabezpieczyłam Vidaronem, bo wiewióra będzie stać na dworze. A w tzw. międzyczasie powstawały przy udziale chłopaków z mojej grupy (plastycznej) muchomory i dynie z jabłuszkami. Chłopaki dzielnie robili podmalówki, a ja zajmowałam się wykończeniem kolorystycznym i detalami.

Oto etapy pracy nad naszymi dekoracjami i oczywiście efekt końcowy :)

Sezon jesienny został właśnie oficjalnie otwarty! Zapraszam na Jesienne Link Party :)

I tyle na dziś.
Pozdrawiam,
Anetta (Jamiolowo)

9 comments

Styl shabby chic w rękodziele i nie tylko...

Już jakiś czas temu postanowiłam napisać nieco więcej o kilku stylach, które lubię i w których tworzę swoje prace. Jest to styl prowansalski, shabby chic i rustykalny. Te trzy style uważam dla mojej rękodzielniczej twórczości za kluczowe. Co ciekawe, przenikają się one i łączą ze sobą, dając zaskakująco pozytywne efekty. Styl prowansalski przedstawiłam w poście Lawenda i styl prowansalski.

A dzisiaj nadszedł czas na styl shabby chic.
Styl lubiany szczególnie przez wszelkie romantyczne duszyczki. Pojawił się w latach 80-tych XX wieku. Osobą, która zapoczątkowała ten designerski trend, jest Rachel Ashwell. Początkowo styl królował na salonach, podkreślając ich luksusowy i jednocześnie nieco zużyty charakter.

Podstawowe cechy stylu shabby chic

W stylu dominują delikatne pastelowe odcienie - biel, ivory, bladoróżowy, bladoniebieski, ecru i in.
Ważną cechą stylu jest efekt postarzenia, zużycia i ogólnie starości, dlatego przedmioty shabby powinny mieć widoczne liczne warstwy farb, przetarcia, spękania, plamy itp. Ozdoby w tym stylu nawiązują do stylistyki rokokowej, czyli obowiązkowo pojawiają się aniołki (amorki) i różyczki w pastelowych kolorkach. Shabby chic kategorycznie wyklucza wzory geometryczne, jedynymi dopuszczalnymi wyjątkami są cieniutkie paski lub drobna kratka.
Jak się zapewne domyślacie, przedmioty ręcznie robione są szczególnie cenione w tym stylu, dzięki swojej niepowtarzalności i unikatowości. W stylu shabby chic wykorzystuje się materiały naturalne wysokiej jakości. Absolutnie niedopuszczalne są plastikowe i tandetne podróbki. Należy pamiętać, że u podstaw stylu leży przekonanie, iż przedmioty shabby imitują przedmioty luksusowe, ale stare i zużyte. A zatem nie każda praca z różowym aniołeczkiem i różyczkami od razu będzie shabby chic...

Papiery i dodatki do prac w stylu shabby chic

Zajmujemy się różnymi technikami rękodzielniczymi, choć ostatnio odnoszę wrażenie, że prym wiedzie scrapbooking. Dlatego najpierw podam kilka propozycji papierów w stylu shabby chic. Do moich ulubionych należą prawie wszystkie kolekcje od Craft &You. Niektóre kolekcje od Craft O'clock, Lemoncraft i Altair Art również wpisują się w ten styl. Oczywiście, papierów do scrapbookingu w tym stylu jest dużo, dużo więcej, ja podaję tu tylko te przykłady, które znam i z których robię prace.

Dodatków do prac shabby możecie szukać na sklepowych półkach lub w pudłach z przydasiami. Idealnie pasują tutaj różyczki i wszelkie pastelowe kwiatuszki, gipsowe figurki (np. aniołków), zegary, ramki, motyle, ptaszyny, klatki, perły, gipiury, zmięte wstążki i tasiemki oraz bawełniane koronki. Kropką nad "i" prac w stylu shabby chic jest wykończenie prac w taki sposób, aby wyglądały na nadgryzione zębem czasu, stąd chlapnięcia, rozbielenia, spękania, przetarcia, złocenia.
Liczy się wszystko, co nada pracy charakter "zużytego lub minionego luksusu". Ale pamiętajcie, aby nie przedobrzyć. Czasami nawet w tym stylu, uważanym za bogaty, mniej znaczy więcej...

Pozostał mi jeszcze jeden wpis związany ze stylami, a będzie dotyczyć stylu rustykalnego, który też lubię i dość często praktykuję. Może pomyślę jeszcze o stylu skandynawskim, bo jest on od kilku lat bardzo popularny nie tylko we wnętrzach naszych domów i mieszkań, ale też w przedmiotach użytkowych, tworzonych przez rękodzielników.

I tyle na dziś.

Pozdrawiam,

Anetta (Jamiolowo)

6 comments

Lato mija, a ja ciągle tkwię w wiośnie... Przedziwnie trudno wrócić mi do blogowania. Niby tworzę wiele bardzo różnorodnych prac w różnych technikach, z różnych materiałów, a jednak czasami zrobienie zdjęcia tym moim urobkom przerasta moje fizyczne możliwości. W ogóle nie wspominam o tym, aby to zdjęcie jakoś obrobić, wstawić logo i napisać choć kilka zdań o tym, co jest na zdjęciu lub jak powstało...
Miotam się między byciem a niebyciem w blogosferze. Bo po co komu blog, na którym nic się nie dzieje, albo dzieje się bardzo rzadko?
Miotam się bezustannie między brakiem czasu, a marnotrawieniem go na bzdety... Sama już nie wiem, co gorsze.
Prawda jest taka, że potrzebuję porządnego kopa w tyłek na zapęd.

Nikt nie ma czasu więcej od innych. Doba dla każdego ma 24 godziny, a godzina 60 minut i inaczej być nie może... Brak czasu to świetna wymówka, a tak naprawdę brak czasu to to po prostu złe zarządzanie dostępnym czasem. I właśnie to bardzo skutecznie praktykuję od dawna. Trochę to smutne...

Tilda po raz kolejny

A dzisiaj przedstawiam kolejną lalkę typu tilda. Została uszyta w pewną czerwcową sobotę. Tak nagle i bez zastanowienia, a trafiła do pewnej wyjątkowej dziewczynki z sąsiedztwa. Kiedy przystępuję do szycia lalek, staram się od razu skroić i uszyć przynajmniej trzy "ciała" przyszłych tild. Szycie tych ciał jest -mówiąc krótko -najmniej ciekawe w tworzeniu lalki. Każde "ciało" jest takie samo, bez cech szczególnych, maksymalnie uproszczone, a jednak wymaga najwięcej pracy. Zszycie wąziutkich rąk, a potem wywrócenie ich na prawą stronę i dokładne napełnienie wypełniaczem, to prawdziwa szkoła cierpliwości.

Indywidualizacja lalki

"Ciało" przestaje być tylko "ciałem", w momencie kiedy doszywam włosy. To pierwszy element indywidualizacji lalki. A potem zaczyna się prawdziwa zabawa, czyli szycie ubrań, i tworzenie dodatków - butów, torebek, naszyjników i innych ozdób. To lubię najbardziej... Staram się, aby każda tilda było choć w pewnym stopniu zgodna z oczekiwaniami przyszłej właścicielki. Słucham uważnie, jakie kolorki lubi. Patrzę, jakie dodatki nosi. I kiedy już wiem co nieco o przyszłej właścicielce, tworzę ostateczną wersję lalki. Czasami szyję anielskie skrzydła w formie plecaczka na ramiona tildy... Bo moje tildy to takie dobre anielice. Każdą z nich tworzę z pozytywną energią. Ta poniżej ma plecaczek ze skrzydłami :)

Pozdrawiam, mając ogromną nadzieję, że nie zamilknę na kolejnych kilka miesięcy...
Anetta (Jamiolowo)

7 comments

5 comments

Lalki szmacianki,
czyli wspomnienie dzieciństwa...

Już wcześniej pisałam o moich szyciowych produkcjach związanych z lalkami szmaciankami, czyli tilda dolls. Szycie lalek to taka mała odskocznia od życia w pełnej wersji dla dorosłych. Nie wiem, czy przypadkiem nie jest to jakaś podświadoma ucieczka do czasów dzieciństwa, które z reguły jawi nam się we wspomnieniach w nieco wyidealizowanej wersji jako czas beztroski i ciągłej zabawy... No cóż, moje dzieciństwo też takie było do pewnego momentu, czyli choroby mojej mamy, która mając 29 lat dowiedziała się, że ma stwardnienie rozsiane. Jak się domyślacie, życie całej naszej rodziny fiknęło kozła. Szpitale, rzuty, remisje. Tak sobie żyliśmy od pogorszenia do polepszenia stanu zdrowia mamy...Nigdy nie wiedzieliśmy, co będzie następnego dnia, bo pogorszenie nadchodziło szybko, skrycie i często nocą. Poprawa natomiast wlokła się dniami, tygodniami, miesiącami.... Żyliśmy tak i żyjemy nadal, bo moja mama od wielu lat trwa na placu boju. I na zakończenie tej prywaty taka mała ironia losu - u mnie również podejrzewano stwardnienie. Pisałam kiedyś o pobycie w szpitalu. Siedziałam tam, czekając na diagnozę i SM wykluczono definitywnie. Na szczęście.

Lalki szmacianki, czyli tilda dolls

Proces szycia lalki

Wracając do lalek. Sam proces szycia ciała lalki, czyli body, jest dość prosty i przyjemny. Kupujemy bawełnę w kolorze cielistym i jedziemy z koksem. Wykrój ciała znaleźć można na firmowej stronie Tildy (www.tildasworld.com) lub na Pintereście. Schody zaczynają się, gdy te cienkie rączki trzeba obrócić na drugą stronę. Pomagam sobie długim patykiem i pincetą lub jak kto woli pęsetą (obie wersje są poprawne). Potem następuje proces wypychania wypełniaczem antyalergicznym uszytego ciała... Matko jedyna, brzmi to jakbym jakiś kryminał pisała z Hannibalem Lecterem w roli głównej...

Lalki w wersji roboczej na maszynie do szycia

Rozważania nad włosami

Potem jeszcze jest chwila zastanowienia nad włosami. Ja swoim lalkom robię włoski z wełny typu buckle. I powiem szczerze najbardziej mi się podobają te ciemne, więc tych będzie w przyszłości najwięcej. Przyszywam je do łysinek i formuję fryzurkę tak, aby była jak najbardziej trwała i stabilna.

Trzy koleżanki szmacianki

Cztery lalki szmacianki na schodach

"Kreatorka mody"

I wreszcie na koniec następuje najbardziej przyjemna rzecz, czyli obmyślanie i szycie strojów. Moje lalki z reguły mają białe płócienne spodnie, kolorową sukienkę a la tunika, halkę lub spódniczkę, płaszczyk i buty. Potem dorzucam dodatki, czyli torebkę, naszyjnik z kamieniami naturalnymi, chustkę i czasami białą bluzkę i kolorowe getry. Jeśli chce mi się i mam taką wizję, to lalka ma także dziergany na drutach sweterek lub kamizelkę. Czasami dodaję czapkę, szalik lub berecik zrobiony na szydełku. Lalka i jej ubiór wykonany jest z produktów naturalnych bez plastiku. Wykorzystuję płótno, bawełnę, len, włóczki z bambusa i inne rzeczy, które wpisują się w styl eco.

Spotkanie lalek koleżanek

I właśnie tworzenie i ubieranie całej postaci jest najfajniejsze w tej dorosłej zabawie lalkami:)

Pozdrawiam,

Anetta (Jamiolowo)

15 comments

Stare hobby - nowy efekt - makrama

Jakiś czas temu zarzekałam się, obserwując triumfalny powrót makramy na salony, że na pewno nie zajmę się nią... Powodów do takiego twierdzenia miałam wiele, ponieważ jestem z pokolenia, które pracowicie pętało supły na sznurku od snopowiązałki- śmierdzącym jakimś okropnym olejem maszynowym- i drapiącym dłonie. Bo przecież węzły należało dobrze zaciskać, żeby makrama się nie rozlazła. A w ogóle to był taki moment, że zdobycie tego sznurka graniczyło z cudem, bo rolnicy też mieli sznurkowe deficyty..
Dzisiaj zapewne idealnie wpisalibyśmy się z tym snopowiązałkowym sznurkiem w trend eco i styl rustykalny. Wtedy cieszyliśmy się, że udało się zrobić "wiecznie żywą" sowę na patyku, wiszące kwietniki czy torbę na zakupy z drewnianymi uszami. No cóż, miało to swój urok, ale czasy się zmieniły...

Makramowe poduszki

Któregoś dnia w pracy rozwinęła się rozmowa na temat makramy. Zbyłam temat milczeniem, bo w pamięci miałam sznurek do snopowiązałki, ale gdy zobaczyłam poduszki makramowe ze sznurka bawełnianego, to moje nieugięta postawa względem makramy z lekka zachwiała się. A gdy zobaczyłam ceny makramowych poduszek, mój opór runął całkowicie. Znacie to uczucie, że musicie zrobić coś natychmiast -już zaraz, ale nie macie do tego stosownych materiałów? Szuka się wtedy zamienników, będących pod ręką. I ja tak zrobiłam, zamiast czekać na sznurek do makramy, zużyłam to, co miałam pod ręką, czyli sznurek wędliniarski biały 500g , który nabyłam dwa lata temu w niewiadomym celu za jedyne 9.90.

Filmik z YT

Znalazłam na YT rosyjski filmik z cudną poduszką. Pocięłam sznurek według instrukcji i tu mała uwaga - długość pojedynczego sznurka 4m, to zbyt dużo na tę poduszkę. Radzę ciąć krótsze nitki max. 3,5m. I druga uwaga, jeśli ktoś robi z takiego sznurka, jak mój (ok.3mm), to będzie potrzebować ok. 44 nitek, a nie jak w filmiku 24 -na poduszkę o wymiarach 40x40cm.
Uwiązałam wszystkie nitki na sznurku pomocniczym. Całość przykleiłam do stołu i zaczęłam robić. Najpierw powoli, z pewną dozą niepewności, by po chwili przeżyć całkowite makramowe oświecenie. Nagle bowiem uświadomiłam sobie, że pamiętam te węzły sprzed lat. Fakt, sznurek wędliniarski ma max. ok. 3mm, więc supłałam te sploty i supłałam. Długo.... Bardzo długo... A mając takiego pomocnika, to zadanie było jeszcze bardziej skomplikowane, bo spadające z góry nitki można łapać w zęby, można plątać łapką lub można się w nich po prostu położyć i spać.

Toluś w nitkach

Poduszki z makramy

Cenowe rozważania

Drugą poduszkę zrobiłam z fragmentu zdjęcia widzianego na Pintereście. Na koniec nabyłam pięknej urody dość gruby len za jedyne 18 zł za metr i uszyłam 3 poduszki 40x40cm. Dwie obszyłam tymi makramowymi urobkami, a trzecia albo poczeka na swoją kolej, albo zostanie w stanie naturalnym...
Koszt tych dwóch makramowych poduszek to ok.30 zł, bo wsady do wnętrza poduszek miałam... Obecnie sznurek, który wykorzystałam kosztuje od 13 do 16 zł, więc wiadomo ta cena będzie nieco wyższa, ale i tak zdecydowanie niższa od cen gotowych poduszek, które można znaleźć w internecie, m.in. na aliexpress lub rodzimym allegro.

Poduszki -makrama i len

Na tym kończę, życząc wam spokojnej niedzieli i dużo zdrowia.

Pozdrawiam,

Anetta (Jamiolowo)

11 comments

Papierowa wiklina początki

Jak już kiedyś wspominałam, lubię papierową wiklinę. Najpierw podziwiałam wiklinowe prace Olki, potem w zabawie Podaj dalej otrzymałam od Beaty dwa koszyki. Jeszcze dość długo tylko podziwiałam piękne wyroby na Pintereście, aż któregoś dnia odważyłam się i zrobiłam pierwszy koszyk, potem następny i następny. Nawet w czasie warsztatów, które prowadzę dla osób +60, wprowadziłam papierową wiklinę jako technikę rękodzielniczą.

Wiklina na garze

Przyznam się, że nie lubię wyplatać dziwnych, nikomu niepotrzebnych przedmiotów. Zapewne są one fajne, zabawne i niezwykłe, ale ja zdecydowanie wolę prostotę, więc najbardziej popularną formą u mnie są proste koszyki, które plotę na wielkich garach lub kuchennych kotłach z WTZ-u, w którym pracuję. Tworzę proste, dość duże koszyki, które są świetną dekoracją domu. Idealnie pasują do stylu skandynawskiego i rustykalnego (szczególnie te w kolorach brązów i beżów).

Kwiaty w wiklinie

Papierowa wiklina nie jest techniką szybką i prostą, ponieważ najpierw trzeba przygotować stosy papierowych rurek. A to z kolei wymaga pocięcia kilogramów gazet na paski, które potem trzeba pozwijać i posklejać. Ja swoje wyroby czasami farbuję przed wyplataniem, a czasami maluję lub barwię bejcą gotowy koszyk. Bejce z reguły stosuję na białych rurkach, dobierając odpowiednie kolorki, które imitują prawdziwą wiklinę. Swoje "wyplotki" zabezpieczam bezbarwnym lakierem typu Vidaron. Robię to, ponieważ w koszach i koszykach trzymam kwiaty doniczkowe, wymagające regularnego podlewania, więc papier musi być dobrze zabezpieczony przed ewentualną wilgocią, rozmiękaniem i rozpadaniem się w sensie dosłownym.

Kosz na choinkę

W tym roku pokusiłam się o zrobienie kosza o dość dużym dnie, ale wąskim rancie, aby wstawić do niego choinkę. Ale zaczęłam od końca, czyli najpierw umocowaliśmy w stojaku choinkę, potem ją ubraliśmy, a na końcu stwierdziłam, że w koszu wyglądałaby jeszcze lepiej, więc zrobiłam kosz.. Nie ukrywam, że wsadzenie żywej choinki w specjalnym pojemniku na wodę było zadaniem, któremu ledwo sprostałam wraz z moim 15-letnim synem.... W przyszłym roku nie popełnię tego błędu :D Oczywiście koszykiem najbardziej były zainteresowane moje pieski.... Tu widać Pusię. Toluś jest z drugiej strony, bo cały czas jest w ruchu, poza chwilami, kiedy śpi...

Wikliniarskie plany

Takim moim cichym marzeniem jest spróbować pleść z prawdziwej wikliny. Kilka kilometrów od mojej pracy jest gospodarstwo wikliniarskie, zajmujące się uprawą wikliny, obróbką, wyplataniem różnych przedmiotów i sprzedażą gotowych wyrobów. Może powinnam się do nich wybrać....